Learning a little every day
Vanavond keek ik Jeremy Keith’s verhaal over wat science fiction voor hem betekent. Sci-fi definiëren is al lastig, want is het de “literature of ideas”? Is “science fiction (..) what we point to when we say it”? Of moeten we dat toch anders zien?
Mooi verhaal, ook voor mensen die nog niet eerder sci-fi lazen. Alleen al voor het prachtige lettertype in de slides:
Bron / Beeld: Jemery Keith, CC.
Toen ik een aantal jaren geleden serieuzer aan de slag ging met fotograferen, ben ik ook meer gaan letten op het gestructureerd verwerken en opslaan van alle fotobestanden.
Doel is om makkelijk foto’s terug te kunnen vinden. Van familie of vrienden, van bepaalde gebeurtenissen of gewoon favorieten.
Foto’s van mijn spiegelreflexcamera importeer ik in 4 stappen:
Na de laatste stap heb ik een gestructureerd overzicht van mijn foto’s, en kan ik een selectie gaan bewerken en delen. Alleen: wat doe ik met de foto’s op mijn telefoon?
Vanaf de eerste Nokia-smartphone met camera schiet ik ook veel plaatjes met telefoons. De kwaliteit daarvan was eerst zo matig dat ik deze alleen online deelde, en niet speciaal wilde bewaren. Totdat die camera’s ‘goed genoeg’ werden.
Bij mij was dat rond de iPhone 6s (2015). Daarvan importeerde ik eerst af en toe de originelen op mijn MacBook. Maar al snel koos ik voor het gemak van iCloud Photo Library:
Voor mij is Photos.app daarmee de plek om foto’s terug te kijken. Daarom exporteer ik de beste foto’s van mijn camera ook uit Lightroom Classic om ze als album te importeren in Photos.app. Hiermee zijn deze op al mijn devices beschikbaar.
En ja, iCloud Photos is geen backup. Dus van alle foto’s worden op twee plekken backups bewaard (lokaal via TimeMachine en remote met Backblaze).
Hiermee heb ik een gebruiksvriendelijk systeem dat me nauwelijks werk kost qua onderhoud. Maar er zitten wel wat addertjes onder het gras:
De definitieve oplossing heb ik nog niet helemaal uitgewerkt, maar ik zie twee opties:
Bij de eerste optie hou ik het dure, grote iCloud-abonnement aan en ga ik geen tijd steken in onafhankelijke opslag van foto’s. Het is ook een beetje een gok op dat de foto-software-ontwikkelingen in de toekomst mij als consument nog meer voordelen gaan bieden (dankzij Machine Learning e.d.).
De tweede optie gaat uit van een goed uitgedacht mappenstructuur voor al mijn foto’s. iPhone-foto’s zal ik periodiek uit Photos.app moeten exporteren, waarbij ik oudere foto’s die niet-favoriet zijn eruit verwijder. Dat vereist meer handmatig beheer, maar er zijn scripts waarmee je metadata uit Photos.app kunt exporteren.Photos.app blijf ik dan als viewer naast de mappenstructuur gebruiken. Puur omdat ik op het moment privé Apple-apparaten gebruik is dat de meest logische stap. Dit dan in combinatie met iCloud Photos voor sync en delen van foto’s.
Naast een toekomstbestendiger opslag zou zo’n setup als voordeel hebben dat de opslag in en kosten voor iCloud afnemen. Nadeel is dat het mij tijd zal kosten om regelmatig handmatig de exports uit te voeren (en te checken of het goed gaat 😉). Keuzes.
Zie ook:
Veel problemen waar we in onze maatschappij tegenaan lopen hebben te maken met de nadruk op efficiëntie. Wat leidt tot gebrek aan speling in onze systemen. De ‘nippertjeseconomie’, noemt Karin Spaink het. Ton legt uit wat dat betekent:
Hier wat afschaven, daar een bochtje afsnijden, voorraden minimaliseren en alles just-in-time. Op het nippertje gaat alles goed. Meestal.
Maar soms niet.
In complexiteitsdenken betekent een ver doorgevoerde efficiëntie wel het afbreken van veerkracht en wendbaarheid. Dat is niet zo erg voor heel voorspelbare zaken (als A dan altijd B), maar wel als complexe vragen zich aandienen.
Ik spreek dan vaak over de broosheid van systemen. Broos omdat ze geoptimaliseerd zijn voor een hele smalle groep situaties, een heel specifieke niche. Broos omdat ze het niet meer aan kunnen, of erger nog, volledig in de weg zitten zodra er iets buiten dat spectrum gebeurt.
Dan kieper je ineens van voorspelbaarheid in de chaos: heb je net in een paar jaar tijd de IC bedden in Nederland met zo’n duizend verlaagd (in 2017 hadden we er nog zo’n 2100, dit voorjaar net over de 1000) want dat is efficiënter, gebeurt er iets wat meer van je verlangt en wordt de zorg zo overbelast dat alleen drastische maatregelen het nog enigszins kunnen inperken.
Net Ton Zylstra‘s persoonlijke terugblik op de vuurwerkramp in Enschede, 20 jaar geleden, gelezen. Wow…
Ondertussen bevinden we ons alweer 8 weken in een, nu iets lossere, intelligente lockdown. Met dagelijks de gebruikelijke berichtgeving: hoe staan we ervoor, wat zijn de volgende stappen en hoe kunnen we hieruit komen? Tussen al die artikelen is ‘Hoe onze obsessie met efficiëntie ons kwetsbaar maakt voor onwaarschijnlijke gevaren’ verfrissend. Daarin legt hoogleraar wiskunde Bert Zwart (TU Eindhoven), specialist in extreme value theory (studie van extreme, zeldzame gebeurtenissen), uit waarom de gerichtheid op efficiëntie gevaarlijk kan zijn:
‘Kijk’, zegt Zwart. ‘Ik ben hoogleraar wiskunde. Ik hou van cijfers, ik hou van optimaliseren. Het probleem is alleen dat dat vaak niet goed kan, want sommige dingen zijn niet of nauwelijks meetbaar. Dan is voorspellen op basis van historische data zinloos.’
Toch ziet hij het overal. In het bedrijfsleven, in de zorg, bij de overheid; er wordt bezuinigd vanuit het valse vertrouwen dat de toekomst min of meer lijkt op het recente verleden. Maar, zegt Zwart, als de toekomst een keer tegenvalt, als zich een extreme value voordoet, kan de schade enorm zijn.
De vraag is hoe we ons als maatschappij beter kunnen instellen op zeldzame, ontwrichtende gebeurtenissen (“zwarte zwanen”) zoals het coronavirus. Zwart denkt dat we er minder vanuit moeten gaan dat het verleden een goede voorspeller is van de toekomst. We zullen ons meer op de mogelijke gevolgen van zwarte zwanen dan op oorzaken moeten gaan richten.
Dat kan op meer vlakken helpen:
De risico’s van standaardisatie, centralisatie, optimalisatie, efficiëntie – in Bert Zwarts hoofd komt dat overal terug. ‘Neem onze natuur, onze bomen’, zegt hij. ‘In het buitenland staat bomen veelal kriskras door elkaar. Wij hebben van die keurige lanen met dezelfde bomen op dezelfde afstanden van elkaar. Ja, daar is de eikenprocessierups natuurlijk gek op. Diversificeren is beschermend.’
Naast quarantaine-stress, quarantaine-huisvlijt en quarantaine-solidariteit is er ook quarantaine-genieten. Bijvoorbeeld van Ben Gibbard (van The Postal Service en Death Cab for Cutie).
Gratis tip van Bart Breij (@Scarbir):
Jongens! 🚨 Van allerlei mensen uit m’n omgeving is hun WhatsApp gehackt.Dat kan je voorkomen met een extra beveiligingscode op je WhatsApp!
Dat doe je zo:
Alles bij elkaar is het nog geen minuut werk. Een heldere uitleg-video voor Android-gebruikers vind je op de WhatsApp-website.
Er is wel iets dat je moet weten:
Let op: Om te zorgen dat je je PIN niet vergeet, vraagt WhatsApp je regelmatig om je PIN in te voeren. Het is niet mogelijk om dit uit te schakelen zonder de functie Verificatie in twee stappen uit te schakelen.
Af en toe die PIN moeten invoeren is geen probleem als daarmee je WhatsApp niet meer gehackt kan worden.
P.S. Persoonlijk blijft Signal mijn favoriete, veiliger WhatsApp-alternatief.
Met het prachtige weer van de laatste weken is een glas goede limonade echt genieten. En helemaal als het huisgemaakte citroen-gemberlimonade is.
In het kader van quarantaine-huisvlijt (de variant waar buren geen last van hebben 🔨) een recept van collega B.:
De citroengras had ik niet samengebonden.
Rasp de schil van de citroen (alleen het gele gedeelte, de toplaag) en pers de citroen en de limoenen uit.
Doe de suiker met het sap, de citroenrasp en 1 liter water in een pan. Snij de stengels van het citroengras doormidden, leg er een knoop in en doe ze er bij. Schil de gember, snij in kleine stukjes en doe deze stukjes ook in de pan. Laat ongeveer 20 minuten koken op laag vuur.
Haal daarna de pan van het vuur en laat een nacht staan met de deksel op de pan om alles goed in te laten trekken. Giet de volgende ochtend alles door een bolzeef of kaasdoek en giet in de gesteriliseerde flessen.
Het lekkerst vind ik het met licht bruisend water en een paar ijsblokjes. Enjoy
Dat Helvetica een populair lettertype is weet iedereen. Maar hoe bijzonder, en wat dit lettertype allemaal bij mensen heeft losgemaakt, daar had ik geen idee van. Tot Gary Hustwit’s documentaire Helvetica (2007). Daarin neemt hij ons mee langs:
Interessant is de uitgebreide Nederlandse inbreng van Wim Crouwel en Experimental Jetset. Maar het mooist zijn alle shots die nonchalant laten zien hoe vaak Helvetica over de hele wereld in de openbare ruimte wordt gebruikt. Aanrader!
Je kunt Helvetica on-demand bekijken (€) via Vimeo-on-demand. En in deze corona-periode maakt Hustwit elke week een andere documentaire gratis beschikbaar, deze week is dat Objectified.
We zitten aan het eind van de eerste week social distancing. En dat voelt nog steeds heel vreemd.
Net als Frank was ik de hele week veel meer bezig met het nieuws en Twitter dan normaal. Om heel objectief te volgen hoe het coronavirus om zich heen grijpt, maar vooral ook om mezelf af te leiden van mijn zorgen over wat er gebeurt. En die onzekerheid went nog niet…
Het is gek om niet meer met anderen af te spreken. Raar om afstand proberen te houden als ik boodschappen ga doen. Vreemd om ineens continu met z’n viertjes thuis te zijn, al is het vaak ook erg gezellig. Lastig om een goed evenwicht tussen thuiswerken, aandacht voor de kinderen, schoolwerk, voldoende bewegen en buiten zijn en tijd voor jezelf. En dat kan natuurlijk niet perfect, het is geen business as usual. Meer een pas op de plaats.
Wij proberen om het social distancing heen te werken door meer te videobellen met vrienden en familie. Onze eerste geslaagde borrel op afstand (ReMiBo) is al geweest, en de volgende is gepland. Oma heeft L. (5 jaar) al twee keer via FaceTime voorgelezen en de oudste (9) zat vanmiddag gezellig met een schoolvriendje te WhatsApp-videobellen.
Qua thuiswerken hebben we het geluk dat we een goede thuiswerkplek hebben, maar vooral dat we de aandacht voor de kinderen kunnen verdelen. Terwijl de een ongestoord op zolder via Zoom of Teams overlegt, kan de ander ze aan de slag helpen en ook geregeld buiten laten spelen. School heeft voor allebei een digitale klaslokaal opgezet, dus ze kunnen daar ook communiceren en taken ophalen. .
Om in beweging te blijven probeer ik telefonisch overleg (1-op-1) al wandelend door de wijk te doen. En de weggevallen forenstijd vul ik voor een deel met rondjes hardlopen. Bijkomend voordeel is dat ik daarmee mijn hoofd weer iets leger maak. 🏃♂️
