We zitten aan het eind van de eerste week social distancing. En dat voelt nog steeds heel vreemd.

Net als Frank was ik de hele week veel meer bezig met het nieuws en Twitter dan normaal. Om heel objectief te volgen hoe het coronavirus om zich heen grijpt, maar vooral ook om mezelf af te leiden van mijn zorgen over wat er gebeurt. En die onzekerheid went nog niet…

Het is gek om niet meer met anderen af te spreken. Raar om afstand proberen te houden als ik boodschappen ga doen. Vreemd om ineens continu met z’n viertjes thuis te zijn, al is het vaak ook erg gezellig. Lastig om een goed evenwicht tussen thuiswerken, aandacht voor de kinderen, schoolwerk, voldoende bewegen en buiten zijn en tijd voor jezelf. En dat kan natuurlijk niet perfect, het is geen business as usual. Meer een pas op de plaats.

Wij proberen om het social distancing heen te werken door meer te videobellen met vrienden en familie. Onze eerste geslaagde borrel op afstand (ReMiBo) is al geweest, en de volgende is gepland. Oma heeft L. (5 jaar) al twee keer via FaceTime voorgelezen en de oudste (9) zat vanmiddag gezellig met een schoolvriendje te WhatsApp-videobellen.

Voorlezen via FaceTime door oma.

Qua thuiswerken hebben we het geluk dat we een goede thuiswerkplek hebben, maar vooral dat we de aandacht voor de kinderen kunnen verdelen. Terwijl de een ongestoord op zolder via Zoom of Teams overlegt, kan de ander ze aan de slag helpen en ook geregeld buiten laten spelen. School heeft voor allebei een digitale klaslokaal opgezet, dus ze kunnen daar ook communiceren en taken ophalen. .

Om in beweging te blijven probeer ik telefonisch overleg (1-op-1) al wandelend door de wijk te doen. En de weggevallen forenstijd vul ik voor een deel met rondjes hardlopen. Bijkomend voordeel is dat ik daarmee mijn hoofd weer iets leger maak. 🏃‍♂️