Roel.io

Ondertussen bevinden we ons alweer 8 weken in een, nu iets lossere, intelligente lockdown. Met dagelijks de gebruikelijke berichtgeving: hoe staan we ervoor, wat zijn de volgende stappen en hoe kunnen we hieruit komen? Tussen al die artikelen is ‘Hoe onze obsessie met efficiëntie ons kwetsbaar maakt voor onwaarschijnlijke gevaren’ verfrissend. Daarin legt hoogleraar wiskunde Bert Zwart (TU Eindhoven), specialist in extreme value theory (studie van extreme, zeldzame gebeurtenissen), uit waarom de gerichtheid op efficiëntie gevaarlijk kan zijn:

‘Kijk’, zegt Zwart. ‘Ik ben hoogleraar wiskunde. Ik hou van cijfers, ik hou van optimaliseren. Het probleem is alleen dat dat vaak niet goed kan, want sommige dingen zijn niet of nauwelijks meetbaar. Dan is voorspellen op basis van historische data zinloos.’

Toch ziet hij het overal. In het bedrijfsleven, in de zorg, bij de overheid; er wordt bezuinigd vanuit het valse vertrouwen dat de toekomst min of meer lijkt op het recente verleden. Maar, zegt Zwart, als de toekomst een keer tegenvalt, als zich een extreme value voordoet, kan de schade enorm zijn.

De vraag is hoe we ons als maatschappij beter kunnen instellen op zeldzame, ontwrichtende gebeurtenissen (“zwarte zwanen”) zoals het coronavirus. Zwart denkt dat we er minder vanuit moeten gaan dat het verleden een goede voorspeller is van de toekomst. We zullen ons meer op de mogelijke gevolgen van zwarte zwanen dan op oorzaken moeten gaan richten.

1. Door zwakke plekken in kaart te brengen. Om vervolgens alvast ‘asymmetrische reactieve maatregelen’ te treffen die in de toekomst een groot/duur probleem kunnen oplossen.
2. En door op bepaalde terreinen meer inefficiëntie toe te staan. Bijvoorbeeld in sommige productieketens, of door te diversificeren qua software-gebruik in vitale sectoren.

Dat kan op meer vlakken helpen:

De risico’s van standaardisatie, centralisatie, optimalisatie, efficiëntie – in Bert Zwarts hoofd komt dat overal terug. ‘Neem onze natuur, onze bomen’, zegt hij. ‘In het buitenland staat bomen veelal kriskras door elkaar. Wij hebben van die keurige lanen met dezelfde bomen op dezelfde afstanden van elkaar. Ja, daar is de eikenprocessierups natuurlijk gek op. Diversificeren is beschermend.’

We zitten aan het eind van de eerste week social distancing. En dat voelt nog steeds heel vreemd.

Net als Frank was ik de hele week veel meer bezig met het nieuws en Twitter dan normaal. Om heel objectief te volgen hoe het coronavirus om zich heen grijpt, maar vooral ook om mezelf af te leiden van mijn zorgen over wat er gebeurt. En die onzekerheid went nog niet…

Het is gek om niet meer met anderen af te spreken. Raar om afstand proberen te houden als ik boodschappen ga doen. Vreemd om ineens continu met z’n viertjes thuis te zijn, al is het vaak ook erg gezellig. Lastig om een goed evenwicht tussen thuiswerken, aandacht voor de kinderen, schoolwerk, voldoende bewegen en buiten zijn en tijd voor jezelf. En dat kan natuurlijk niet perfect, het is geen business as usual. Meer een pas op de plaats.

Wij proberen om het social distancing heen te werken door meer te videobellen met vrienden en familie. Onze eerste geslaagde borrel op afstand (ReMiBo) is al geweest, en de volgende is gepland. Oma heeft L. (5 jaar) al twee keer via FaceTime voorgelezen en de oudste (9) zat vanmiddag gezellig met een schoolvriendje te WhatsApp-videobellen.

Qua thuiswerken hebben we het geluk dat we een goede thuiswerkplek hebben, maar vooral dat we de aandacht voor de kinderen kunnen verdelen. Terwijl de een ongestoord op zolder via Zoom of Teams overlegt, kan de ander ze aan de slag helpen en ook geregeld buiten laten spelen. School heeft voor allebei een digitale klaslokaal opgezet, dus ze kunnen daar ook communiceren en taken ophalen. .

Om in beweging te blijven probeer ik telefonisch overleg (1-op-1) al wandelend door de wijk te doen. En de weggevallen forenstijd vul ik voor een deel met rondjes hardlopen. Bijkomend voordeel is dat ik daarmee mijn hoofd weer iets leger maak. 🏃‍♂️

Gisteren vatte ik een artikel van The Atlantic samen over hoe we als samenleving het coronavirus kunnen bestrijden. Vandaag deelde Reinier een heel interessant interview met viroloog Marion Koopmans over de biologie, verspreiding, het gevaar, de maatregelen en de toekomst in De Correspondent. Het sluit af met:

Hoe gaat dit zich nou ontwikkelen, verwacht jij? Hoe lang gaat het duren?

‘Over vijf jaar is dit waarschijnlijk een van de wintervirussen. Maar het gaat wel één of twee jaar duren voordat er geneesmiddelen zijn die het mogelijk maken om dit virus zodanig te beteugelen dat het hanteerbaar wordt.’

Dus blijf gezond. En:

Veel corona-nieuws gaat logischerwijs over nieuwe gevallen, trends per land en de serieuze en soms heel trieste gevolgen voor bedrijven en individuen. Wat ik echter vooral interessant vindt is hoe we er weer vanaf gaan komen. In The Atlantic leggen medisch specialisten uit hoe we het coronavirus kunnen verslaan.

Door de maatregelen die nu genomen zijn ('social distancing', mitigatie) beperken we de verspreiding van het virus. Om te voorkomen dat de zorg overbelast raakt én om tijd te winnen. Want de verwachting is nu dat het coronavirus in de zomer flink af zal nemen, maar dat het daarna opnieuw zal toeslaan:

All of the difficult actions we are taking now to flatten the curve aren’t just intended to slow the rate of infection to levels the health-care system can manage. They’re also meant to buy us time. They give us the space to create what we need to make a real difference.

In de gewonnen tijd moeten we in de aanval gaan. Door:

• Snelle coronavirus-tests te ontwikkelen, met een fijnmazig testnetwerk. Om overal snel te kunnen bepalen wie besmet is.
• Zorgfaciliteiten op te zetten, waar we goed voor besmette personen kunnen zorgen zonder dat zij het aan anderen kunnen overdragen.
• Onze medische infrastructuur enorm uit te breiden. Bedden, apparatuur, medisch personeel trainen, etc.
• En, last but not least, een vaccin te ontwikkelen.

Dat kunnen we.

The last time we faced a pandemic with this level of infectivity, that was this dangerous, for which we had no therapy or vaccine, was a 100 years ago, and it led to 50 million deaths. The coronavirus pandemic isn’t unprecedented, but it’s not anything almost anyone alive has experienced before. We, are, however, much more knowledgeable, much more coordinated, and much more capable today.

Dus Keep Calm And Let’s Beat Corona.