Morgen is het Publiek Domein Dag
Ton:
Morgen 10 januari is het Publiek Domein Dag. De dag waarop het creatieve werk dat in het publiek domein komt gevierd wordt. 70 jaar nadat een auteur is overleden, wordt op de eerstvolgende 1 januari, haar of zijn werk onderdeel van publiek domein. Vanaf dan mag het werk vrij worden hergebruikt. Dit jaar is per 1 januari het werk van iedereen die in 1949 is overleden in het publiek domein gekomen.
Auteurs hebben copyright op hun werk tot een aantal decennia na hun dood:
In de meeste landen hangt de duur van het auteursrecht af van het leven van de auteur. Nadat deze komt te overlijden, kunnen zijn erfgenamen het auteursrecht gedurende ten minste 50 jaar exploiteren. In de meeste landen is deze periode nog langer: tot 70 jaar na de dood van de maker.
Heb je wel gehoord van Zettelkasten?
Via die zo makkelijk beïnvloedbare social media vond ik een artikel over Zettelkasten. Wat? Ja, dat wist ik dus ook niet. Daarom een kleine ‘deep dive’. ;)
Zettelkasten is de methode die de Duitse socioloog Niklas Luhmann ontwikkelde om ideeën en kennis te verzamelen, te ordenen en makkelijk terugvindbaar te maken. Waarmee hij in 40 jaar tijd 70 boeken en 400 wetenschappelijke artikelen schreef. Zonder een computer te gebruiken. Bryan Kam’s analogie legt het concept al een beetje uit:
(..) you might say that Zettelkasten is to a wiki what GTD is to a todo list.
Wat Zettelkasten allereerst oplost is dat het een systeem biedt om ideeën met elkaar te verbinden, en er vervolgens dieper over na te denken. Maar het gaat verder. David B. Clear verzamelde 12 basisprincipes van Zettelkasten:
- The principle of atomicity: The term was coined by Christian Tietze. It means that each note should contain one idea and one idea only. This makes it possible to link ideas with a laser focus.
- The principle of autonomy: Each note should be autonomous, meaning it should be self-contained and comprehensible on its own. This allows notes to be moved, processed, separated, and concatenated independently of its neighbors. It also ensures that notes remain useful even if the original source of information disappears.
- Always link your notes: Whenever you add a note, make sure to link it to already existing notes. Avoid notes that are disconnected from other notes. As Luhmann himself put it, “each note is just an element that derives its quality from the network of links in the system. A note that is not connected to the network will be lost, will be forgotten by the Zettelkasten” (original in German).
- Explain why you’re linking notes: Whenever you are connecting two notes by a link, make sure to briefly explain why you are linking them. Otherwise, years down the road when you revisit your notes, you may have no idea why you connected them.
- Use your own words: Don’t copy and paste. If you come across an interesting idea and want to add it to your Zettelkasten, you must express that idea with your own words, in a way that you’ll be sure to understand years later. Don’t turn your Zettelkasten into a dump of copy-and-pasted information.
- Keep references: Always add references to your notes so that you know where you got an idea from. This prevents plagiarism and makes it easy for you to revisit the original source later on.
- Add your own thoughts to the Zettelkasten: If you have thoughts of your own, add them to the Zettelkasten as notes while keeping in mind the principle of atomicity, autonomy, and the need for linking.
- Don’t worry about structure: Don’t worry about putting notes in neat folders or into unique preconceived categories. As Schmidt put it, in a Zettelkasten “there are no privileged positions” and “there is no top and no bottom.” The organization develops organically.
- Add connection notes: As you begin to see connections among seemingly random notes, create connection notes, that is, specific notes whose purpose is to link together other notes and explain their relationship.
- Add outline notes: As ideas begin to coalesce into themes, create outline notes. An outline note is a note that simply contains a sequence of links to other notes, putting those other notes into a particular order to create a story, narrative, or argument.
- Never delete: Don’t delete old notes. Instead, link to new notes that explain what’s wrong with the old ones. In that way, your Zettelkasten will reflect how your thinking has evolved over time, which will prevent hindsight bias. Moreover, if you don’t delete, you might revisit old ideas that may turn out to be correct after all.
- Add notes without fear: You can never have too much information in your Zettelkasten. At worst, you’ll add notes that won’t be of immediate use. But <ahref="https://omxi.se/2015-06-21-living-with-a-zettelkasten.html">adding more notes will never break your Zettelkasten or interfere with its proper operation. Remember, Luhmann had 90,000 notes in his Zettelkasten!
Zoiets op papier gaan doen klinkt niet direct als iets heel aantrekkelijks. Maar het kan ook gewoon in Dropbox, met Markdown-tekstbestanden. De schrijver doet dat zelf zo:
My Zettelkasten is a folder in Dropbox. This allows me to access my Zettelkasten from my computer, my phone, or any web browser. Each note is a separate text file kept within that folder. There are no subfolders. Everything is kept flat.Whenever I create a new note, I create a new text file, whose filename is given by a timestamp followed by a title, as advocated by Christian from zettelkasten.de. For instance, right now it’s 16 December 2019 and the time is 13:52h. So if I were to create a note titled “Zettelkasten is amazing”, it would become a new text file named 201912161352-Zettelkasten-is-amazing.txt.
I then write the contents of the note using a combination of markdown and wiki-style double-bracket links. So the file 201912161352-Zettelkasten-is-amazing.txt might contain the following:
# 201912161352 Zettelkasten is amazing #notetaking #writing #productivity The Zettelkasten notetaking system is the best notetaking system ever. ## Links - [[201912070830-Zettelkasten-principles]] - [[201912080935-Niklas-Luhmann-short-biography]]
Tegelijkertijd klinkt het ook wel erg als een blog met simpele wiki-functionaliteit. Eigenlijk gebruik ik mijn site ook vooral om ideeën en interessante links op bij te houden. Dus waarom zou dit niet mijn Zettelkasten kunnen zijn?
Update: Ton heeft ook gedachten over Zettelkasten. Zoals hij stelt:
A personal knowledge management process is extremely important, and needs to be supported by the right tools. Specifically for more easily getting from loose notions, to emergent patterns, to new constructs.
Je eigen personal knowledge management systeem inrichten is nog niet zo makkelijk. Maar ik blijf ermee doorgaan.
Over Flickr en betalen voor online diensten
Gisteren las ik het uitgebreide artikel van Ferdy Christant over de (zakelijke) geschiedenis van Flickr. Dit in reactie op de laatste post op het Flickr blog (zie Reddit, HN) waarin SmugMug/Flickr CEO Don MacAskill uitlegt wat allemaal verbeterd is aan Flickr sinds SmugMug het overnam van Yahoo en vraagt of geïnteresseerden (weer) een Flickr Pro-abonnement willen nemen.
There’s a lot of outrage from Flickr’s user base regarding moves made by SmugMug since acquiring Flickr: * Limiting the free tier to a 1,000 photos, actively deleting the surplus * Sharply raising prices for Pro (which was a Yahoo action, for the record) * This week’s call for action
Wat het artikel probeert uit te leggen is dat de stappen die SmugMug nu zet heel logisch zijn:
The user-hostile measures now being taken by SmugMug are to undo the damage done by Yahoo management. SmugMug inherited all of Flickr’s problems, all its past poor decisions, and above all a dysfunctional business model.
Flickr scheen tientallen miljoenen dollars verlies per jaar te genereren omdat Yahoo, een advertentiebedrijf, het nooit als een betaalde dienst had doorontwikkeld.
Wat SmugMug nu doet is niet alleen zakelijk logisch, maar had iedereen die één blik op de website van SmugMug.com hadden geworpen had verwacht: het is een betaalde dienst, zoner advertenties.
Terug naar Ferdy:
When you support free, you support billionaires. When you pay, you support sane businesses and real creators. Start paying for things that cost money. If you can’t afford to, use fewer things, which generally make you happier anyway.
Daar ben ik het natuurlijk helemaal mee eens. :)
(Lees het artikel ook voor de prachtige foto-albums die worden gelinkt: Andreas Kay en Paul Bertner!)
Lezers ❤️ nieuwsbrieven
John Gruber becommentariëert de evaluatie van de eerste negen maanden van nieuwsbrief The New Consumer:
(..) readers love newsletters. Websites are getting harder and harder to read. Paywalls forget who you are on a seemingly weekly basis. Websites put interstitial popovers directly over the content you’re trying to read. Videos are set to autoplay. It’s like they’re purposefully making it hard to read. Newsletters have none of that. They’re just easy and fun to read. The web can and should be that way too, but all too often it’s not.
Het commerciële web is de afgelopen decennia het menselijke web voorbijgestreefd. Nieuwsbrieven bieden een gelijk speelveld (geen paywalls, geen popovers, nauwelijks tracking), en als gebruiker heb je complete controle over wat er wel en niet in je mailbox mag belanden. Is dit het emailweb?
Kunnen we het web beter maken?
2019 was een bewogen jaar voor het web en de technologiesector. Ethan Marcotte keek terug, en zag dat het niet goed was:
Twelve months ago, I was working on a new talk. And I was writing about how it felt as though the Web has shifted from the idealism of its early days, and toward something darker. I wrote about Amazon’s Ring doorbell, and its potential for racist surveillance; I mentioned Google’s foray into defense contracting, and its initiative to launch a censored search engine in China; I talked about Facebook’s role in facilitating ethnic cleansing in Myanmar.
Waar het web ooit stond voor brede toegang tot kennis ontstaat steeds meer het besef dat de maatschappelijke effecten van Big Tech overwegend negatief zijn. Zoals Mark Llobrera stelt:
I’ve worked in tech for over twenty years. It’s struck me, over and over, how so much of our industry’s “innovation” is often about coercing additional, unhealthy labor out of its workforce. That’s not innovative or groundbreaking at all, it’s just the age-old capitalist playbook — hidden behind better branding and marketing communications.
Kunnen we daar iets aan doen? Misschien.
Weblogs bestaan deze week alweer 22 jaar!
12 miljoen telefoons, 1 dataset, 0 privacy
Stuart A. Thompson en Charlie Warzel beschrijven in Twelve Million Phones, One Dataset, Zero Privacy hoe allerlei (gratis) apps continu jouw locatie bijhouden:
Every minute of every day, everywhere on the planet, dozens of companies — largely unregulated, little scrutinized — are logging the movements of tens of millions of people with mobile phones and storing the information in gigantic data files.
Het bijhouden van de locatie van smartphones via apps is gewoon legaal. Er zijn niet of nauwelijks regels die dat beperken. En de bedrijven die locatiegegevens bijhouden vinden dat ook geen probleem: gebruikers hebben er toestemming voor gegeven, de data is ‘anoniem’ en wordt veilig opgeslagen. Zeggen ze. Maar:
In most cases, ascertaining a home location and an office location was enough to identify a person. Consider your daily commute: Would any other smartphone travel directly between your house and your office every day?
Het kan dus iedere ‘gewone’ burger raken. Maar in het tweede deel van de serie identificeerde de NY Times simpel een lid van de geheime dienst die de president van de V.S. bewaakt.
The vulnerability of the person we tracked in Mr. Trump’s entourage is one that many if not all of us share: the apps (weather services, maps, perhaps even something as mundane as a coupon saver) collecting and sharing his location on his phone.
Dat is schering en inslag. Technologieverslaggever Nic Nguyen van Buzzfeed schreef vorig jaar al over hoe marketingbedrijven de ontwikkelaars van apps proberen te overtuigen om locatiegegevens van gebruikers met hen te delen:
When you consent to sharing your data with many popular apps, you’re also allowing app developers to collect your data and sell it to third parties through trackers that supply advertisers with detailed information about where you live, work, and shop.
In November 2017, Yale Privacy Lab detected trackers in over 75% of the 300 Android apps it analyzed. A March 2018 study of 160,000 free Android apps found that more than 55% of trackers tried to extract user location, while 30% accessed the device’s contact list. And a 2015 analysis of 110 popular free mobile apps revealed that 47% of iOS apps shared geo-coordinates and other location data with third parties, and personally identifiable information, like names of users (provided by 18% of iOS apps), was also provided.
Kijk dus gelijk even de instellingen op je telefoon na. Zo doe je dat. Maar zelfs als je een app geen toegang geeft tot je locatie kunnen ze die op een indirecte manier achterhalen:
Even restricting location access on an app won’t necessarily prevent it from revealing your location. Abbas Razaghpanah, a researcher at Stony Brook University, found 581 Android apps, including dozens geared toward preschool-age children made by a developer called BabyBus, shared Wi-Fi access point names and MAC addresses (a unique identifier assigned to all network devices, like your router), which can be cross-referenced with a public database to pinpoint your location.
Het blijft wachten op regelgeving die consumenten op dit vlak enigszins gaat beschermen.
Links zijn de essentie van het web
Anil Dash schreef over de waarde van links op het web, “Link In Bio” is a slow knife:
We don’t even notice it anymore — “link in bio”. It’s a pithy phrase, usually found on Instagram, which directs an audience to be aware that a pertinent web link can be found on that user’s profile. Its presence is so subtle, and so pervasive, that we barely even noticed it was an attempt to kill the web.
Zonder links om tussen websites en individuele webpagina’s te navigeren was er geen www geweest. Maar de grote sociale netwerken werken linkgebruik expliciet tegen. Dat is een bewuste strategie waarmee ze:
- Gebruikers binnen hun netwerk houden, zodat ze meer advertenties bekijken.
- Voorkomen dat merken en influencers geld kunnen verdienen via links naar eigen websites en webwinkels. Dan moeten ze de opties die het netwerk biedt gebruiken, tegen betaling natuurlijk.
Heel jammer, want:
The web is where we can make sites that don’t abuse data in the ways that Facebook properties do.
Links take us to places where we can make choices that Instagram never would.
Nudging en het belang van frictie
In de NY Times maakte Tim Wu een uitgebreid punt over gemak:
Convenience is the most underestimated and least understood force in the world today.
Gemak heeft effect. Want hoe makkelijker iets wordt gemaakt, hoe eerder je het doet. Van onderweg even snel een snackje eten (overgewicht) tot met één klik nieuwe spullen bestellen. Hele multinationals zijn erop gebouwd:
(..) our taste for convenience begets more convenience, through a combination of the economics of scale and the power of habit. The easier it is to use Amazon, the more powerful Amazon becomes — and thus the easier it becomes to use Amazon. Convenience and monopoly seem to be natural bedfellows.
Of Coolblue, of Bol.com. Ben Thompson noemt bedrijven die slim weten gebruik te maken van de ‘vicieuze’ cirkel van gemak en schaalvoordeel ‘Aggregators’.
Maar:
What happens to human experience when so many obstacles and impediments and requirements and preparations have been removed?
Dat is ook een vraag die gedragswetenschappers en beleidsmakers al sinds 2008 razend interessant vinden. Want als wij burgers aangezet kunnen worden tot gewenst gedrag, met ‘nudges’, zou dat kunnen bijdragen aan een gezondere bevolking die milieubewust gebruik maakt van water, gas en elektriciteit. Of die gewoon niet naast de pot pist, dankzij die plakvliegjes in urinoirs.
Nudges geen duurzame oplossing
Reint Jan Renes legt uit dat nudges niet zaligmakend zijn:
1. Nudges werken alleen daar waar ze aanwezig zijn. Het effect van een nudge in de ene situatie wordt niet overgedragen naar een andere ‘nudge-loze’ situatie. Dankzij een vlieg in een toiletpot richten mannen beter met als resultaat een schonere omgeving. Echter, daar waar de vlieg ontbreekt, vallen mannen weer terug in hun oude, smerige gedrag. Om effectief te kunnen zijn, in meerdere situaties en voor langere tijd, moeten nudges overal aangebracht worden waar ze relevant kunnen zijn. 2. Nudges maken mensen lui en inactief. Nudges zetten mensen aan tot actie zonder dat ze er zelf bewust voor kiezen of er iets voor hebben hoeven doen, waardoor de betrokkenheid bij het gedrag en de waarde ervan relatief laag is. Voor effectiviteit van veel gedragingen is ‘eigenaarschap’ een belangrijke factor. Wanneer iemand donor is alleen omdat hij/zij te lui is zich uit te schrijven, is de kans groot dat bij overlijden er alsnog veel discussie ontstaat over het donorschap van de overledene, met als gevolg dat er vaak geen organen afgestaan worden. 3. Nudges zijn zendergericht. Een nudge is een ‘one-size-fits-all’ aanpak. Er vindt geen afstemming met de ontvanger plaats en de te verwachten actie is voor iedere persoon gelijk. In het geval van de vlieg in de toiletpot, wordt ervan uitgegaan dat iedere man zich aangesproken voelt door een vlieg en is de enige mogelijke actie ‘beter richten’.
Micro-fricties
Wat werkt dat wel? Micromomenten van frictie:
Voor duurzame verandering is het nodig dat mensen in verschillende contexten en door de tijd heen standvastig zijn. Daarom, zo stellen de onderzoekers, moet beïnvloeding zich niet alleen richten op het faciliteren van automatische keuzes, maar ook op het proces waarbij mensen via zorgvuldig nadenken tot een keuze komen.
Deze ‘micro’ momenten van frictie moeten mensen stimuleren om bewust andere keuzes te overwegen. Dit worden ‘rational override’ interventies genoemd. Een voorbeeld daarvan is het piepje van de autogordel dat je hoort wanneer je wil wegrijden zonder dat je de gordel hebt omgedaan.
Na dit herlezen te hebben wil ik meteen nadenken over waar we doelbewust micro-fricties kunnen inbouwen in producten. :)
Ton schreef vorige week over wat belangrijk is bij datagestuurde besluitvorming:
To begin with, indicators easily become their own goals, and people will start gaming the measurement system to attain the set targets. (Think of call centers picking up the phone and then disconnecting, because they are scored on the number of calls answered within 3 rings, but the length of calls isn’t checked for those picked up)Measurement also isn’t neutral. It’s an expression of values, regardless of whether you articulated your values. When you measure the number of traffic deaths for instance as an indicator for road safety, but not wounded or accidents as such, nor their location, you’ll end up minimising traffic deaths but not maximising road safety. Because the absence of deaths isn’t the presence of road safety. Deaths is just one, albeit the most irreparable one, expression of the consequences of unsafety. Different measurements lead to different real life actions and outcomes.
Tegenwoordig kun je bijna alles makkelijk meten. Maar hoe je het meet, en wat je daarmee mist of mogelijk onderwaardeert, bepaalt de daadwerkelijke waarde.
This morning I created a simple iOS shortcut that resizes a photo from your camera roll and sends it to your WordPress blog as a photo post. Please (re)use if you’re interested in simple iOS photo microblogging. :)
Resize Image-shortcut voor iOS
Update: Versie 2 van de shortcut is nu beschikbaar. Daarmee stuur je de verkleinde foto direct naar je WordPress blog.
Afgelopen maand heb ik elke dag iets op dit blog geplaatst. Om dat nog iets makkelijker te maken probeer ik mijn mobiele publiceer-workflow ook te versimpelen. Een eerste stap is mijn iOS Shortcut voor het verkleinen van foto’s.
Foto’s van smartphones zijn al jaren ‘goed genoeg’. Om te delen op Instagram, Pixelfed of Flickr. Of op je eigen site. Maar doordat smartphonecamera-sensoren steeds beter zijn geworden, zijn de foto’s ook steeds groter. Die wil je verkleinen voordat je ze online deelt. Maar iOS biedt geen ingebouwde functionaliteit voor het verkleinen van afbeeldingen.
Met Shortcuts kun je dat zelf bouwen. Dat ziet er dan zo uit:
- Eerste stap is dat je een foto deelt vanuit bijvoorbeeld de iOS Foto's app (Shortcut Input).
- Als verificatie telt de shortcut of er wel een afbeelding is ontvangen ('If Count is not 0').
- Wanneer dat klopt wordt de gedeelde foto aan de SelectedPhoto variabele toegevoegd.
- Kan de shortcut geen foto vinden, dan opent een iOS foto-selectiescherm en kun je zelf een foto kiezen.
- Van die foto worden de hoogte en breedte opgehaald en in variabelen opgeslagen.
- Vervolgens bekijkt het script of de foto breder (landschapsformaat) of hoger (portretformaat) is.
- Op basis daarvan wordt of de breedte of de hoogte van de foto aangepast naar 1024px, met behoudt van dimensies.
- De verkleinde foto wordt in een album opgeslagen.
- En als dat allemaal gelukt is trilt je iPhone even.
Probeer het gerust zelf eens. De Resize Image-shortcut kun je hier downloaden.